Ik wil jullie uitnodigen om het eens over werkdruk te hebben. Zo tegen het einde van het jaar hebben veel mensen het lekker druk. Op mijn kantoor eindigt de wereld na 31 december, dat is de Deadline der Dingen. Contrast: in mijn klimhal moeten gewoon wekelijks routes gebouwd worden . Daar maakt de jaarwisseling geen verschil, hooguit voor jaarlijkse grepenaanschafbudgetten. Signalen van je lichaam Waarom laten sommige mensen zich toch zo gek maken door werktijden? Toen ik drie jaar geleden crashte, leerde ik alle regels over een gezonde werk-privé-relatie. Geen werk mee naar huis nemen. Als je vrij bent, echt vrij zijn. Voldoende pauze nemen, voldoende afwisselende werkzaamheden. Ik heb de pech of het geluk dat mijn lichaam ook vrij duidelijke signalen geeft: te hard werken voel ik in mijn rug en pols. Vandaar dat ik mijn anti-RSI-programmatje zo’n twintig keer per dag wegklik. Hij roept nu overigens: “daily limit”. Wat is je persoonlijke grens, of je persoonlijke drive? Mensen uit de juridische of bankenwereld kan ik nog wel begrijpen; als je gaat voor carrière met de grote C, dan kan ik me voorstellen dat alleen de hoogste inzet telt. Leraren kan ik tot op zekere hoogte ook begrijpen, al is het natuurlijk belachelijk dat ze de helft van het jaar overuren draaien en de andere helft vakantie hebben, tegen een mager loontje. Een ander verhaal vind ik artsen. Ik ken veel mensen die om nobele redenen arts willen worden: “mensen helpen”. Waarom duurt een “gewone” werkweek in de medische wereld 50 uur? (een vriend van mij werkt “parttime”: 40 uur…) Of neem dit verhaal van een arts in opleiding: Begeleider: Ik zocht je net, waar was je? AIO: Ik was even naar de kantine om te lunchen... Begeleider: Lúnchen? Heb jij tijd om te lúnchen??? Ik kan daar met mijn hoofd niet bij. Volgens mij is het voor de meeste mensen niet gezond om veel (zeg: meer dan 40u) te werken, en hebben we het financieel ook totaal niet nodig [1]. Waarom doen we het dan?
Kan je meer dan 100% werken? Oké, laat ik beginnen naar mezelf te kijken. Ja, met die twee ochtenden per week groepstherapie erbij heb ik belachelijk hard gewerkt afgelopen jaar. Als ik terugblader in mijn dagboek zie ik dat ik dat ik al weken schrijf: “Dit was weer een flink intensief weekje. Het blijft belangrijk om rustpunten te zoeken.” Afgelopen maand was het meest extreem: op papier werkte ik 3,5 dag (28 uur) zodat ik werktijd inruilde voor therapietijd. Na afloop van de groepstherapie had ik nog een paar weekjes dit ritme. In combinatie met lange weekendjes Portugal leek dat een ideale combi. Integendeel: ik heb het gevoel dat ik heel november voor 4 of 4,5 dag werk verzet heb door mega-efficiënt te zijn, te schrappen en handig te combineren. Nu, in december, werk ik weer “gewoon” 4 dagen. Nou ja, 4,5 in 4 dan. Nog maar 110% in plaats van 130%. De voordelen van te hard werken Op een rare manier was het goed voor me: door minder te werken, ben ik me veel bewuster geworden van welke dingen echt belangrijk zijn op werk en welke minder. Prioriteren kan je leren. Ook plannen dacht ik wel te kunnen, maar kwam er nu pas echt op aan. (Hoeveel werkdagen zitten er eigenlijk nog in december? Oei…) Met mijn ervaringen van de afgelopen jaren ben ik me er bewust van dat dit niet te lang moet duren. Een jaar lang van 7 tot 18 Het kan ook anders. Deze week blikte een collega uit een ander team terug op het jaar en verklaarde ook dat hij hard gewerkt had: “van 7 tot 18u, drie dagen in de week, en dan één dag gewoon van 9 tot 18u, dan hoefde ik op mijn vrije dag niet zoveel te doen”. Het héle jaar. Ik kan me dat bijna niet voorstellen. Oké, de betreffende collega ging overdag vaak wat langer lunchen en dan sporten (ik ga op tijd naar huis en doe dat ’s avonds). Oké, ik wil keihard sporten en veel films kijken – ik vermoed dat hij wat minder doet in zijn korte avonden. Maar hemeltje, ik voelde me even LUI. Ik, met m’n 130%. En dat is nou precies waar de schoen wringt. Ik schop het liefst tegen alle heilige huisjes aan van dingen die we onszelf opleggen, maar hoe kan ik dat verkondigen als ik zelf aan aangetast wordt door dergelijke gevoelens? De wereld vergaat niet zo snel Begrijp me goed, ik ben niet tegen hard werken. Lekker bezig zijn, je inzetten, passie hebben voor wat je doet: allemaal goed. Mits het binnen gezonde grenzen is. Mits er een balans is met je privéleven. En in mijn leven: mits er ook ruimte is voor vrijwilligerswerk naast betaald werk. Werk dat je op een andere manier rijker maakt. Er zit maar één ding op. Blijven reflecteren en blijven roepen. Op mijn afdeling van circa 40 personen zijn jaarlijks een paar mensen overspannen of langdurig ziek. Hallo mensen. De wereld vergaat niet op 31 december, en ook niet in de maanden daarna. [1] Zie de stukken van Correspondenten Rutger Bregman over het basisinkomen en Bregje Hofstede over burn-out en relatie geest-lichaam.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |