“Ach jij kan toch alles eten zonder aan te komen?” Herken je deze uitspraak – omdat het tegen jou gezegd wordt, of omdat je iemand bent die zoiets vaak tegen je dunnere medemens zegt? Toen ik afgelopen week begon met mijn taartdieet omdat ik na een buikgriep, stress en sporten mezelf te licht vond, kreeg ik dit vaak te horen. Te vaak – want het is niet waar. 20 kg in 1,5 jaar Ik weet dat ik voor de maatstaven van een gemiddelde Nederlander niet mag klagen (en voor een gemiddeld Afrikaans hongerkindje al helemaal niet natuurlijk). Een beetje meer nuance kan echter geen kwaad, voor mij en voor een boel andere “slanke” mensen. Ik ben niet slank omdat ik alles kan eten en ook niet omdat ik superveel sport. Met gemiddeld 2x klimmen en 1x yin yoga per week ben ik geen topsporter en verbrand ik niet idioot veel calorieën. Wat het wel is? Ik leef gezond, en dat is minder gewoon dan het lijkt. Er is een periode in mijn leven geweest dat ik wél veel vetjes kweekte. In 1,5 jaar tijd kwam ik 20 kilo aan. Ironisch genoeg was dit juist de periode van mijn leven dat ik megaveel sportte. En at. Tegelijkertijd was het ook juist deze periode die er voor zorgde dat ik er nu zo gezond bij loop. Laat me uitleggen wat er gebeurde, want het is iets wat iedereen kan overkomen en wat een enorme impact op je leefpatroon kan hebben als je geen mazzel hebt. Start: 48 kg (zie foto 1) Ik was 17 en vlak voor mijn eindexamen overleed mijn vader. Een intense tijd, waarin plots nog een paar mensen in mijn omgeving overleden en waarin ik in één huis leefde met mijn moeder die door de rouw weinig eetlust had. Toen ik dat najaar tijdens een conditietraining op de weegschaal stond, bleek ik 48 kilo (BMI = 16,6 = ondergewicht) te wegen. De stress had letterlijk aan me gevreten. Na een paar maandjes ging ik op kamers wonen en het leven ontdekken, en daarmee veranderde veel. Alle dingen waar eerstejaars tegenaan lopen, maakte ik ook mee natuurlijk: hoe het is om te koken voor één persoon, hoe lang je met een rol koekjes doet als je elke dag eentje neemt, maar ook dat je rustig de halve koektrommel leeg kan eten zonder dat iemand er iets van merkt of zegt. Ik woonde in Haren en sportte 3x per week aan het andere eind van de stad en fietste ‘s avonds drie kwartier naar huis. Thuisgekomen was ik uitgehongerd en ging ik tegen alle wijze lessen in flink koekjes of ander lekkers bunkeren voordat ik naar bed ging. Intens leven “Een beetje ADHD is soms wel handig” betekende dat ik door de week met vijf uur slaap per nacht toe kon en daarnaast vrolijk sportte, studeerde en sociale dingen deed (bier!). Eten was ook simpelweg nodig om het motortje te blijven laten draaien. Daar bovenop begon ik te ontdekken wat voor lekkers er allemaal in de wereld was en gaf me daaraan over. Achteraf gezien zou je misschien zeggen dat het ook een manier was om niet bij verdriet stil te staan – ik leefde daarentegen heel hard. Heel intens. En dus ook met intense eetbuien. Misschien was dit de psychische verklaring; misschien was het ook gewoon een periode waar iedere student doorheen moet en die bij de een extremer uitpakt dan bij de ander; de exacte verklaring maakt niet zoveel uit. Afijn, veel bier en koekjes en ongeveer anderhalf jaar later, woog ik 68 kilo (zie foto 2). Geheel gezond volgens de Body Mass Index, wel ongezond veel als je bedenkt hoe weinig ik hoe kort daarvoor nog woog. Mensen begonnen er opmerkingen over te maken. Deels positief, want van schriel voetbalmeisje was ik getransformeerd in een gespierde klimdame met wat meer vrouwelijke rondingen. Anderzijds meldden zowel familie, vrienden als postbodecollega’s, voorzichtig maar met een duidelijke ondertoon, dat ik “wat gevuldere wangen begon te krijgen” en “wat aangekomen was de laatste tijd?”. Ik besloot het roer om te gooien, want zo wilde ik niet door gaan. 1x pizza per week
Uiteindelijk heb ik nooit heel rigoureus gedieet, maar ben ik structureel gezonder gaan eten. Wie mij een beetje kent weet dat ik een koektrommel op kantoor heb, zodat ik een paar keer per dag één koekje neem en niet de hele dag droom van een stroopwafel er dan twee neem. Mijn neefjes zijn jaloers omdat ik 1x per week pizza (of patat) probeer te eten. De rest van de week eet ik “normaal”, met relatief veel groente, weinig vlees, weinig saus. Doordat ik veel sport en filmhuisfan ben, zit ik zelden met chips voor de tv. Als overblijfsel van mijn vroegere lactose-allergie hou ik niet van melkchocola, roomijs en slagroom, maar wel van bananen en pure chocola. De koekjes na het klimmen heb ik vervangen door een appel [1]. Ik heb het geluk gehad dat mijn gewicht nooit echt helemaal uit de klauwen gelopen is en dat ik een manier vond om het weer stabiel te krijgen. Het kan ook heel anders uitpakken. Ik heb vrienden met anorexia, boulimia en “gewoon” frustrerend overgewicht [2]. Volgens mij kent eigenlijk iedereen wel iemand met eet- of gewichtsproblemen, al weet je heel vaak niet hoe iemand zich voelt bij zijn gewicht of gewoontes. Ik heb mazzel gehad dat ik mijn manier gevonden heb. Eten helemaal loslaten kan ik echter nooit meer: ook ik heb mijn leefregels nodig om stabiel te blijven. Hoe zit dat met die taart? Bij die leefregels hoort ook dat als ik teveel afval door teveel stress of ziekte, ik weet dat ik even kunstmatig wat extra moet eten om weer op goed gewicht te komen. Licht zijn is weliswaar handig voor klimprestaties, maar ik geloof ook dat het niet goed is voor je afweersysteem om geen reserves te hebben en in de winter is het gewoon vervelend koud zonder vetlaagje! Daarom ben ik dus even op taartdieet, om op een lekkere manier weer terug te komen op mijn basisgewicht – en dan ga ik weer gezond leven met wekelijks pizza en verder geen gekke dingen. Veel slanke mensen zullen dit verhaal wellicht herkennen. En helaas zullen er onder hen ook veel mensen zijn die er issues mee hebben. Er is zoveel wat we niet van elkaar weten en jammer genoeg is het zo makkelijk om een oordeel eruit te flappen. Ja, ik eet tijdelijk veel taart en zie er toch slank uit. Nee, dat gaat dus niet vanzelf. Bij bijna niemand niet. [1] Appel heeft als voordeel dat het je snelle suikers geeft om thuis te komen, de dorst lest en een vol gevoel geeft, waardoor ik daarna geen trek in andere dingen meer heb. Bovendien slaap je na een appel ook beter dan na een suikerbom. [2] Ik denk nog vaak aan de vriendin die fanatiek SonjaBakkerde, elke dag al haar eten afwoog op de weegschaal en toch kilo’s aankwam door een combinatie van meer aanleg tot aankomen en haar rebounddagen waarop ze én pizza én ben & jerry’s en m&m’s bunkerde – terwijl ik met mijn 1-pizza-per-week-regime afviel.
2 Reacties
|