Vorige week stonden kranten en social media vol met twee onderwerpen: de zogenaamde vluchtelingenvloed en de zelfgekozen dood van Joost Zwagerman. Ik heb me niet verdiept in de duizenden beschouwingen over Joost Zwagerman, maar wel her en der weer oproepen gezien dat we meer over depressies en suïcidale gedachtes zouden moeten praten. Zet daarnaast het nieuws van mensen die de hel achter zich laten en een dak boven hun hoofd zoeken, maar in plaats daarvan een hek tegenkomen. Of mijnen. Of scheermesdraad (wtf?). Het zijn twee onderwerpen die me bezig houden. Kan je zorgen voor je naasten? Ik heb met de paplepel ingegoten gekregen dat je dat moet doen. Demonstreren voor een betere wereld, vrijwilligerswerk doen, goede doelen steunen. Later leerde ik dat zorgen voor je naasten niet alleen ver van je bed maar net zo goed dichtbij moet gebeuren: een luisterend oor bieden voor wie dat nodig heeft, soms alles wat je in je handen hebt laten vallen en naar iemand toe gaan, simpelweg er voor iemand zijn. Ik vind het bizar hoeveel er bezuinigd wordt op de zorg in Nederland. Ik vind het nog bizarder dat er letterlijk een hek om Europa gebouwd wordt. Dat we ons zorgen maken om die paar duizend mensen die hopen op een beter leven. Gelijk hebben ze, wie zou er niet een beter leven willen als je uit armoe, oorlog of onvrijheid komt? Toevallig had ik het twee weken geleden nog met mijn schoonzus over de luxe die we hebben. Niet in het licht van de vluchtelingen – we hadden het over de onrust in mijn hoofd, en hoe die eigenlijk ook een teken is dat mijn leven verder heel goed is. “Als je op de vlucht bent voor een leger heb je geen tijd om je niet lekker in je vel te voelen”. Pas als je basisbehoeften (eten, slapen, beschutting) gegarandeerd zijn, krijg je de ruimte om je rot te voelen. Dat is niet een luxeprobleem, dat is eenvoudigweg een gevolg van prioritering van je problemen. Ik moet het soms voor mezelf herhalen, als ik in paniek raak om iets kleins en mezelf op mijn kop wil geven dat er veel ergere problemen zijn in de wereld. Maar dat is onzin. Iedereen heeft zijn probleem: dat wat jij meemaakt, is voor jou het ergste. Als voorbeeld vertel ik graag een verhaal van tijdens mijn eerste zomerkamp [1] als kind. Op dag 1 van het kamp barstte een meisje in tranen uit en choqueerde iedereen door te vertellen dat ze al jarenlang mishandeld werd. Best wel een probleem. Toen de kampweek al over de helft was, stortte het meisje in dat alle dagen al zo stil geweest was. Ze zag er zo tegenop om weer naar huis te moeten, omdat haar ouders zulke hoge verwachtingen van haar hadden en haar tot het uiterste dreven. Wie troostte haar het best? Juist, het mishandelde meisje. Ze had niet een erger probleem: ze hadden allebei een probleem wat voor hun het ergst erin hakte - hun eerste prioriteit probleem. Joost Zwagerman had ook een probleem: hij was ongeneeslijk ziek [2]. Ik kan me heel goed voorstellen dat je niet kan leven met zo’n probleem. Natuurlijk, er kunnen altijd mogelijkheden zijn om het leven dragelijker te maken als je grote problemen hebt. Er zijn ook vaak mogelijkheden waar je zelf niet aan gedacht hebt, en daarom is het inderdaad zo enorm belangrijk om te blijven praten. Helaas is dat niet altijd mogelijk. Je kan niet alles oplossen door te praten en soms heb je gewoon de pech dat iemand iets doet vanuit een opwelling. Als iemand vanuit een probleem handelt, zoals Joost Zwagerman, dan heb ik daar wel respect voor. Het is een pijnlijk afscheid voor wie hem lief hadden, maar het was waarschijnlijk minstens zo pijnlijk voor hem. Soms willen we vluchten. Het beste wat we kunnen doen is proberen elkaar te helpen, liefst nog voor het probleem zijn hoogtepunt bereikt. Voor elkaar te zorgen, er voor elkaar te zijn en de omstandigheden dragelijker te maken. Voor je medemensen dichtbij en ver weg, voor ieder probleem dat er nou eenmaal is. [1] De meest geweldige zomerkampen voor alle kinderen van 11 tot 21 jaar. Zie www.akckampen.nl. [2] Zie bijv. www.nrc.nl/next/van/2015/september/10/ziekte-van-bechterew-joost-zwagerman-was-ongeneesl-1532623. Naschrift voor wie meer van daden dan van woorden houdt:
0 Reacties
|