Alweer een tijd geleden vroeg Elisabeth mij of ik een gastblog wilde schrijven. Na een volmondig “ja” zijn er inmiddels toch zeker 4 maanden verstreken. In de tussentijd had ik wel ideeën, maar veel verder dan een paar zinnen ben ik nooit gekomen. Een week geleden overleed mijn oma en ondanks dat ik niet echt goede band met haar had, is juist haar overlijden de aanleiding tot de ervaring die ik met jullie wil delen. Ik schrijf dit niet enkel om te delen (al staat de overtuiging: “delen is helen” hoog op mijn lijstje), maar misschien ook wel een beetje om de chaos aan gedachten in mijn hoofd te structuren. De spiegel liegt niet
Structuur is ook wel hét woord om mee te beginnen. Structuur, perfectionisme & controle: de woorden die passen bij het 16-jarige meisje met Anorexia Nervosa dat ik was. Nauwelijks eten, maximaal bewegen en altijd voldoen aan de regels die ik aan mezelf stelde. Nooit goed genoeg zijn en de lat altijd weer iets hoger leggen met school, beweging, sociale contacten. Met alles eigenlijk. Wanneer de weegschaal mijn persoonlijke streefgewicht aangaf mocht (lees: MOEST) het nog net wat minder. De spiegel liegt immers niet en laat toch duidelijk het beeld zien van een meisje met een normaal figuur. Mezelf opmeten door het rondje tussen duim en wijsvinger rond mijn bovenarm te doen en dan nog steeds datzelfde mollige meisje in de spiegel zien. En dat alles met het idee dat ik de boel nog helemaal onder controle had. Totdat ik besefte dat ik de controle helemaal kwijt was. Natuurlijk had mijn omgeving dit allang door, maar ook zij stonden met hun rug tegen de muur… Familiepatronen Inmiddels een goede 9 jaar later sta ik met mijn ouders en broertje rond de kist van mijn oma. Er gebeurt van alles. Mijn moeder en broertje huilen, mijn vader staat ernaast en ik voel het aloude gevoel terugkeren: “ik moet sterk zijn en moet er voor iedereen zijn”. Ik voel dat ik het liefst zelf zou verdwijnen om de anderen alle ruimte te geven. Ik voel hoe ik verhard en mezelf groot hou, hoe ik mijn broertje ondersteun en tegelijkertijd mijn ouders draag. Ik voel het verdriet van mijn moeder en broertje en vraag me af waar het mijne is gebleven. Tegelijkertijd neem ik het mezelf kwalijk dat ik niet kan huilen om mijn oma, die, hoewel soms op een ongepaste en niet goed afgestemde manier, zielsveel van ons hield. Nadat we echt afscheid hebben genomen en mijn oma hebben begeleid tot het moment dat ze de oven in is gegaan, rijden we gevieren naar Bilthoven. Langs het oude huis van mijn oma en opa, waar ik ook nog een periode heb gewoond. Een periode waarin ik totaal niet lekker in mijn vel zat en de combinatie van een blessure en een heftige stage van alles bij mij triggerde. Eenzaamheid. Een hoge druk op mezelf. Het alleen willen of moeten doen. Onrust. Terug naar het verleden De dag na de crematie sta ik gebroken op. Ik zie op tegen de dag die volgt, waarin ik ’s avonds naar het huis van mijn ouders zou gaan. Mijn moeder heeft gevraagd of ik kom helpen. Ze heeft verschillende vriendinnen uitgenodigd om te komen eten, omdat we de crematie in besloten kring hebben gedaan. ’s Ochtends belt ze me op of ik zin heb ik koffie in de stad. Ik zeg “ja”, omdat ik aan haar stem hoor dat ze behoefte heeft aan aanspraak. Als we samen in de stad zitten, voel ik dat ik niet de energie heb om er te zijn. We zitten naast elkaar en praten over koetjes en kalfjes, terwijl we beide in “ons hoofd” zitten. ’s Middags klim ik wat routes en besef me dat ik ’s avonds helemaal niet naar huis wil, dat dat de laatste plek is waar ik wil zijn. Alles daar brengt me nu terug naar de tijd waarin ik me verschrikkelijk heb gevoeld. Ik besef dat de laatste dagen oude patronen in ons gezin hebben bovengebracht, waarbinnen ik niet weet wat ik met mezelf aan moet en hoe ik me staande moet houden. Mijn gedachtes zijn overal en nergens en ik bedenk allerlei uitvluchten. Ik voel dat ik op slot zit, maar heb tegelijkertijd zoveel behoefte om me te uiten. Ik heb de sterke behoefte om me op allerlei andere manieren uit te drukken, omdat praten me niet lukt. Ik schrik van mijn eigen gevoelens, maar voel tegelijkertijd het 'oude genoegen' dat ik dit zo voel. De vertrouwde emotionele rust na de fysieke uitputting en pijn, met het zwarte idee dat dít is wat ik waard ben. Zijn met wie je was Op het moment dat ik de achterdeur van het huis van mijn ouders, het huis waar ik tot mijn 18e heb gewoond, open doe, breek ik. Ik kan het niet langer inhouden en er komt een stortvloed aan tranen uit. Mijn moeder is overrompeld en probeert me te ondersteunen. Ik geef aan dat ik er niet bij zal zijn die avond, dat ik er niet kan en wil zijn. Ik voel dat ik haar hier pijn mee doe, maar tegelijkertijd lucht het intens op. In eerste instantie probeert ze de mist aan gedachtes uit mijn hoofd te praten, maar uiteindelijk laat ze het gaan en kan ik me letterlijk en figuurlijk terugtrekken in mijn eigen wereld. De volgende ochtend word ik een stuk lichter en rustiger wakker. Ik besef me dat het overlijden van mijn oma niet alleen een verlies is, maar dat ze me met haar overlijden misschien ook wel een grootste cadeaus heeft gegeven. Ze heeft me de kans gegeven om patronen te doorbreken die mij een tijdje in hun ban hebben gehouden. Ze heeft me de kans gegeven om een stukje af te sluiten, zonder dat ik hiervoor terug heb hoeven grijpen op patronen die mij een periode hebben helpen overleven. Ik hoef niet meer dat 16-jarige meisje van toen te zijn, maar ben de 25-jarige dame die ik nu ben mét haar verleden, kwetsbaarheden en kracht. Katinka
3 Reacties
De statistiekjes zijn er! Circa 170 lezers bekeken hier gemiddeld 1,5 pagina daags na mijn enquête-oproep. Drie dozijn gaven hun mening. Wij van TNO vatten dat even voor u samen in een paar mooie grafiekjes en als slagroom op de taart natuurlijk de selectie van de mooiste commentaren! Geen commentaar. Ok, ik blijf hetzelfde doen en ga nog wat meer lobby'en voor gastblogs (werd ook gevraagd in de tekstuele commentaren). Toelichting bij "te lang" was vaak: ik lees ze tussendoor. Ergo: ik hou ze lekker zo lang als ze nu zijn maar zal oppassen dat ze niet nog langer worden. Ja zeg, we houden het gewoon zo hoor. Ik ben blij dat jullie niet het idee hebben dat ik jullie spam. Basisregel blijft: ik schrijf als ik inspiratie heb, niet andersom (inspiratie zoeken omdat ik vind dat ik moet schrijven). Als jullie willen dat de frequentie omhoog gaat, kom dan vooral met gastblogs (zie ook voorgaande punt). Last but not least: een selectie van de mooiste opmerkingen
Aan alle respondenten en andere lezers: bedankt! We gaan nog even zo door.
|