Op klimweekend stel ik me voor als instructeur aan de deelnemers die ik nog niet ken: Hoi, ik ben Elisabeth. Reactie: “Ja ik heb je blog gelezen!” Eh, aangenaam kennis te maken... Ik ben verbaasd, in positieve zin. Sinds ik ben begonnen met deze verhalen online te zetten heeft het waarderende reacties geregend. Herkenning, humor, openheid, eerlijkheid en lef zijn de woorden die ik het vaakst in ontvangst heb mogen nemen. Zoveel positieve reacties, ook van vage bekenden, had ik in mijn oprechte bescheidenheid niet durven hopen. Ik verwachtte een paar positieve lezers, bekenden, misschien een paar vage vrienden. Ik verwachtte niet dat mensen zouden vragen of ze mijn blog door mochten sturen (antwoord: ja graag!), niet dat ruim 500 mensen de verhalen zouden blijven lezen en niet dat ik er op aangesproken zou worden in een willekeurig klimgebied. Blijkbaar heb ik een gevoelige of interessante snaar geraakt. Wat ik ook niet verwacht had: veel mensen gingen me hun eigen verhaal vertellen, in een privé-bericht of wanneer ze me tegen kwamen. Het is wonderbaarlijk hoeveel je terug krijgt voor een beetje openheid. Ik kan hier lang over lullen, maar ik bedoel: bedankt. Fijn. Andere verhalen Mijn verhalenbron is nog niet uitgeput, maar ik ben niet van plan jullie maandelijks te gaan vermaken met een verhaal over paniekaanvallen [1]. Een tijdje geleden vertelde mijn nichtje Meike op deze website haar verhaal over leven met een psychosezwaard boven je hoofd en haar stoere voorbeeld zal de komende tijd gevolgd worden door andere vrienden met hun verhaal. Soms zullen ze anoniem schrijven, als werk of andere factoren het moeilijk maken om zomaar hun verhaal online te knallen. Een aantal mensen heb ik direct gevraagd of ze hun verhaal wilden doen, anderen boden het uit zichzelf aan. Mocht je een verhaal hebben dat je wil delen, dan kan je mij altijd een bericht sturen. En anders vraag ik je wel. De keerzijde van eerlijkheid Wat ook hoort bij het schrijven van persoonlijke verhalen, is de herhaalde vraag: maar vind je dit niet eng om te doen? Ben je niet bang dat het je carrière beïnvloedt? Stel je komt ooit [2] op een sollicitatiegesprek en ze hebben je blog gelezen, vind je dat dan niet raar? Daar heb ik natuurlijk wel even drie keer over nagedacht voordat ik überhaupt begon met schrijven. Ten eerste denk ik dat het eerder in mijn voordeel pleit dat ik open ben over waar ik mee zit –en ook over wat ik niet mankeer-, in tegenstelling tot een willekeurige sollicitant van wie de potentiële werkgever niets weet. Wat koop je liever, een kat met één oog of een kat in de zak? En carrière, tja, ik ben gewoon goed in mijn vak en in mijn vak is af en toe een paniekaanval geen extreem limiterende factor (in tegenstelling tot als ik chirurg was geweest). Een heleboel mensen hebben last van stress en iedereen reageert er anders op. De een krijgt migraine-aanvallen, een ander slaapt slecht en iemand als ik kan paniekaanvallen krijgen. Niet ideaal, maar mits je er aandacht aan besteedt is er prima mee te leven. Collega's van mijn leeftijd en sekse raken overigens continu zwanger, dat lijkt me op een andere manier erg lastig voor een werkgever. Bovenop deze relativering denk ik dat ik in sommige opzichten misschien ook wel gezonder ben dan sommige carrièrestoomtreinen van mijn leeftijd. Dankzij de leertijd van afgelopen jaren weet ik waar mijn grenzen liggen en hoe ik daarmee om moet gaan. Het is niet leuk, maar wel een voordeel van op jonge leeftijd overspannen raken: ik heb mijn slechte gewoontes nu al leren kennen en aanpassen, in tegenstelling tot vastgeroeste vijftigers die na jarenlange strijd opeens instorten. Dus nadeel? Ik zie alleen maar voordelen! (Niet) normaal? Oké, toegegeven: het is niet alleen maar feest. Een vriendin merkte terecht bij mijn vorige blog op dat thuiszitten wel degelijk ellendig kan zijn en natuurlijk kriebelt het bij mij bij iedere zin die ik typ: is dit goed? Moet ik dit wel doen? Als ik vertel of schrijf over mijn paniekstoornis voel ik me met grote regelmaat minderwaardig, ben bang dat mensen me niet serieus zullen nemen als ik vertel wat er in me om gaat, dat ik niet “normaal” kan functioneren als ieder ander mens of dat ik “onbetrouwbaar” ben omdat ik op onhandige momenten in paniek kan raken. Gelukkig heb ik geweldige familie en vrienden die me op de ergste momenten weer aan mijn haren uit het moeras van de twijfel trekken. Die me helpen herinneren dat iedereen wel iets heeft, dat niemand perfect is, dat je sowieso niet alles kan plannen in het leven, dat niemand zichzelf 100% onder controle heeft, dat handicaps erbij horen (leven met een glutenallergie, dat lijkt me pas onhandig!) en dat het leven nou eenmaal gek loopt. Ze helpen me realiseren dat ik moet accepteren hoe ik ben en wat ik wel of niet kan – net als ieder mens. Ze leren me dat ik vooral moet blijven praten over wat ik voel of denk en juist niet de scherpe kantjes van het bestaan moet verstoppen. Boven alles geven ze me de steun en het vertrouwen dat ik nodig heb om te leren leven met mijn onhandigheden [3]. Lessen en liefde die ik iedereen toewens. Kortom: het gaat niet over rozen, maar het leven moet verteld worden! En dan reageert er weer iemand die blij is dat ik een taboe-onderwerp bespreek. Geen twijfel mogelijk: dit is goed. We gaan er mee door! Gesprek met onbekende klimmer in Luxemburg Ik: “Hoi, zijn dat jouw setjes? Mag ik die route klimmen?” Hij: “Jazeker. Goed stuk heb je geschreven voor Siked!" [4] Check. [1] Nog los van het feit dat ik natuurlijk hoop dat ik niet voor de rest van mijn leven op deze frequentie van paniekaanvallen blijf….
[2] Disclaimer: ik zit heel fijn op mijn huidige werk, dus voorlopig is dit niet aan de orde hoor. [3] Net als iemand met een gehoorapparaat, heb ik een gevoelsapparaat nodig. [4] Klimwebsite Siked! houdt wel van een beetje controversiële onderwerpen en vroeg me of ik een gastblog wilde schrijven over psychische problemen in combinatie met klimmen. Nummer 1 staat er al op (www.siked.nl/elisabeth-keijzer-klimmen-zonder-hoofd), nummer 2 is in de maak.
1 Reactie
|