Stel, een vriendin vraagt of je je verhaal wil vertellen voor een groep van 50 studenten. Wat zeg je? Ik zei ja.
Het leek me een mooie manier om iets terug te doen voor alle hulp die ik zelf gekregen heb, en een mooi idee om daarmee een toekomstige generatie hulpverleners (en patiënten) op weg te helpen. Dus zat ik vorige maand een dagje op school in Den Bosch. Tijdens zo’n gastcollege proeven de studenten de realiteit in plaats van alleen uit boeken en documentairefilmpjes te leren over mensen en hun problemen. Bedenk zelf maar: je weet bijvoorbeeld waarschijnlijk wel wat waanbeelden zijn en hebt er een bepaald beeld bij, maar het is heel anders wanneer je opeens iemand ontmoet die ze daadwerkelijk heeft. Ik wilde de studenten laten zien hoe het is om een paniekstoornis te hebben. Daarnaast hoopte ik misschien stiekem ook wel op een beetje psychiatrie-emancipatie: laten zien dat je met een stoornis niet compleet gestoord bent. Dat hun toekomstige patiënten soms 95% van de tijd hele normale mensen zijn met goed functionerende levens. Het ging niet alleen maar om vertellen: we nodigden de studenten uit om alles te vragen wat ze maar wilden. Vragen die ze later nooit aan een patiënt zouden kunnen stellen, maar die ze wel nodig hebben om te begrijpen wat er gebeurt en om oplossingen te bedenken voor hun toekomstige problemen. We hadden afgesproken dat ze alles mochten vragen wat ze maar willen en dat ik mocht kiezen als ik iets niet wilde beantwoorden – maar zulke vragen zaten er niet eens bij. Ze stelden topvragen, sommige waarvan ik zelf ook nooit had bedacht dat andere mensen daarover zouden denken. Of ik geen alcohol dronk bijvoorbeeld. Ik dacht dat de vragenstelster (het waren uiteraard 90% SPH-vrouwen) bedoelde vanwege mijn medicijnen en of ik dat als niet jammer vond op feestjes – maar nee, ze vroeg het met het oog op dronken en misselijk worden en paniekaanvallen krijgen! Nog zo eentje: of ik later kinderen wilde. Tja, die zwangerschapsmisselijkheid hè? En zo nog veel meer. Ik heb hun een hoop eyeopeners bezorgd, maar zij mij ook. Ik kwam er achter dat ik de meest basale vraag het slechtst kan beantwoorden: wat gebeurt er dan precies, als je een paniekaanval krijgt? Mijn hakkelende antwoord daarop heeft ze niet echt geholpen denk ik. Daar moet ik nog even op oefenen voor volgend jaar. Dan zit ik er hopelijk weer!
0 Reacties
|