Trip report Hier moest eigenlijk een gaaf & gezellig verhaal staan over mijn avonturen met Marit. Het verhaal begon ongeveer zo: er waren eens een sportklimmer en een alpinist die elkaar halverwege tegenkwamen en mooie multipitches gingen maken. Immers, sinds ik vrolijk nutjes legde in een multipitch en sinds Marit haar eerste 7a klom in Zwitserland, mogen we elkaar niet meer 100% het één of het ander noemen. In de basis zijn we dat natuurlijk wel, en daarmee dachten we een gouden team te zijn. Ware het niet dat we iets vergaten. Of eigenlijk: ik was iets vergeten. Ondanks dat ik al jaren een mooie vakantiepaklijst heb [1], was ik vergeten mezelf goed mee te nemen. Dus ging er een verborgen koffertje vol emoties mee. En daar kwamen we helaas pas in Zwitserland achter. Klimmen in een hittegolf De vakantie begon veelbelovend, Roel en ik namen zelfs een dagje eerder vrij om niet tegelijkertijd met de wielrenners [2] Utrecht te verlaten en we cruisten comfortabel in onze airco-auto naar de Frankenjura. Ondanks een avondtemperatuur van 29 graden (om 22u!), de eerste twee vlekken op mijn broek en het ‘er in laten vallen’ van de lont van de olielamp, waren we goed gemutst. Het was immers vakantie! Daarna volgenden vier tropische dagen: drie waarbij het kwik boven de 35°C kwam en een ijstijddagje met slechts 28 graden. Uit het verleden weet ik dat ik altijd een dagje moet wennen aan warmte, dus verklaarde ik zaterdag dat ik überhaupt niet hoefde te klimmen - een beslissing die Hans & Roel om half negen ’s avonds besloten te volgen. De volgende dag gingen we, geheel tegen mijn principes maar dit toont de ernst van de situatie, ’s ochtends klimmen. Laat in de avond klommen we nog een routetje met Mathieu erbij. Was het gisteren nog leuk om overdag een beetje te chillen en te lezen, deze tweede warme dag trok ik mentaal en fysiek al moeilijker. Na een onweer waarbij de hemel emmers water op onze tent gooide was het maandag wel te overleven. Dag vier was, zoals wij het als kinderkampleiding [3] altijd noemden, “breekdag”. Breekdag Hollanders [4] die we zijn, besloten we op deze rustdag op het heetst van de dag het pittoreske Bamberg te gaan bekijken. Na net wat te lang rondslenteren onder de onontkoombare hittedeken ging bij mij het knopje uit. Ik kon letterlijk geen pap meer zeggen. Om een lang verhaal kort te maken: combineer een gehaast vertrek van werk en stress die later loskomt, een lichamelijke klap van de warmte en een overgevoeligheid voor niet-lekker-in-je-buik-voelen en je hebt mijn recept voor een implosie. De eerste vakantieweek leefde ik in het moment: als het goed ging was ik blij met de boys op pad, als het niet goed ging borrelde de onrust overal, netto was het wel oké. Blijkbaar moest ik nog eens 400 km rijden en in het gezicht kijken van mijn lieve buddy voordat ik echt in stukjes kon breken. Wat ik dus ter plekke deed op het station van Sargans. To berg or not to berg Die avond reden we door naar onze doelbestemming in Oost-Zwitserland om een nacht onder de sterren door te brengen met een prachtig berguitzicht, een wandel- en chilldagje en een nacht die bruut verstoord werd door een toeterende boze boer en een bijbehorende bende koeien. De dag daarop scheidden onze wegen: ik wilde tot rust komen, liefst in het liefelijke Frankrijk, zonder ook maar iets te hoeven doen – Marit wilde bewegen, liefst in haar geliefde bergen. Qua energielevel en logistiek waren onze gevoelens onmogelijk te combineren. Tranen. Een paar honderd kilometer later lag ik op een rotsblok in Fontainebleau [5]. Ook daar heb ik, geheel tegen gewoonte, niet geklommen. Ik heb wat gelopen, veel gelegen en vooral heel veel gedacht en gevoeld. Een vakantie als deze is zo’n zeldzaam moment van inzicht, die je even met beide benen op de grond plaatst, stil zet en om je heen doet kijken. Wat doe ik met mijn leven, waarom gebeurt dit, wat doe ik met de mensen om mij heen, wat zou ik anders moeten doen? Zo’n vakantie is een les in nederigheid en bewustzijn. Een les in voelen en er naar handelen. Een les van 2953 kilometer. Hopelijk rij ik ze de volgende keer weer om samen met Marit mooie routes te doen. Maar nu eerst, aan de slag met de nieuwe losse eindjes. [1] Erg praktisch wanneer je klimmaatje in Groningen woont, jij in Utrecht, en je wil samen met voldoende materiaal naar de Ith. En overigens ook wanneer je andere klimmaatje in Stuttgart woont en je met beperkte bagage naar Zuid-Frankrijk gaat vliegen. [2] Zaterdag 4 juli vertrok er een of ander wielerwedstrijdje uit Utrecht en die hadden voorrang op de auto’s… [3] Je kinderen laten ervaren wat zo'n breekdag is? De allerbeste vind je op www.akckampen.nl. [4] Hier blijkt dus duidelijk dat Hans na al die jaren in Stuttgart nog steeds een echte Hollander is. [5] Wat, weet je niet wat dat is? Dat is de grootste meditatieve speeltuin voor volwassenen in West-Europa. Sfeer-impressie: https://www.youtube.com/watch?v=eGNrjDXmuOs.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |